In de afgelopen paar jaar mocht ik 3x getuige zijn van de geboorte van de kinderen van mijn neefje. ( hij is jonger dan mij dus ik blijf hem “neefje” noemen ook al is hij groter qua lengte, wat dan weer niet zo moeilijk is aangezien ik kleine Moon wordt genoemd  )

Ik heb al een keer eerder geschreven over kramen bij familie, het is een dunne lijn waarop ik dan balanseer. Aan de ene kant de professionele kraamverzorgende en aan de andere kant de nicht die haar “kleine” neefje ineens papa ziet worden. En soms wankel ik dan een beetje van links naar rechts.

Zo ook bij bevalling nummer 2, na thuis uren lang weeën opvangen en geen vordering in de ontsluiting zijn we naar het ziekenhuis gereden. In de regio waar ik woon hebben we het dan over een rit van 10 minuten maar aangezien dit in Friesland afspeelt hebben we het over de afstand Harlingen- Sneek. Arme meid met weeën voorin de auto maar aangezien het midden in de nacht is ( want dan worden de meeste baby’s geboren ) geven we lekker gas en zijn we er na 25 minuten.

Alle apparatuur aangesloten, morfine pompje was het plan en toen was er ineens persdrang. Geen tijd meer voor morfine pompje dus. We hadden niet alleen het tempo in de snelheid met de auto maar dus ook ineens het tempo met de bevalling. Normaal gesproken kan ik heel rustig blijven als ik zie dat een barende vrouw extreem veel pijn heeft maar dit keer gaat het bij mij door merg en been. Ik wil iets doen maar ik kan niks doen, normaal kan ik mij daar prima bij neer leggen maar deze keer dus niet, ik merk onrust bij mezelf.

Het moment van persen is aangebroken, de verwachting was al dat dit een grote baby zou worden wat bij het persen ook al meteen bevestigd wordt. Wat moet ze er hard voor werken! En ik sta er machteloos naast, mijn professionele brein neemt het over als ik zie dat het hoofdje maar heel langzaam vordert, nadat het hoofdje is geboren blijven de schoudertjes steken. Ik weet wat voor risico’s hierbij komen kijken en ik observeer dan ook continu de artsen en de verloskundige. Aan bepaalde handelingen die hun doen kan ik aflezen hoe hoog de nood is dat deze baby snel geboren gaat worden. Na een laatste grote oerkracht komt het mannetje beduusd te wereld, hij moet even op gang geholpen worden en dan klinkt er een mooie schreeuw door de kamer. Mama is opgelucht, papa laat een traantje en ik schakel over naar de nicht die haar “ neefje “ weer papa heeft zien worden van een mooie zoon Mees die maar liefst 4230 gram weegt.

Als ik even later de gang op loop komt er een traan en het besef hoe dit ook anders had kunnen lopen. Kramen bij familie, heel speciaal maar oh zo heftig ook. Hierna heeft dit mooie gezin nog een derde kindje gekregen en bij alle drie hebben we een fijne en bijzondere kraamtijd beleeft samen.