Elke gezin heeft zijn eigen verhaal en is op zijn eigen manier bijzonder, toch blijven sommige gezinnen om verschillende redenen mij meer bij. Dit is zo’n gezin. Ik wist op voorhand dat dit een kraamweek met een lach en een traan zou zijn waarbij de traan niks te maken zou hebben met stuwing of in het hokje ” kraamtranen ” zou passen. Nee dit gezin had het verlies van hun eerstgeboren kindje mee moeten maken, het mannetje heeft maar 7 maanden oud mogen worden en is in zijn slaap overleden, totaal onverwacht. Wiegendood zoals ze dat noemen. Daarna hebben ze een mooie dochter mogen krijgen en nu waren ze voor de derde keer papa en mama geworden van een klein meisje.

Een babykamer waar drie kindjes in verschoond waren, de baby duidelijk aanwezig door te huilen aangezien verschonen van de luier niet haar favoriet was, de grote zus aanwezig door gezellig om mijn voeten heen te krioelen al spelend met haar baby-pop en grote broer stil maar oh zo aanwezig door zijn kleertjes die in de kast hangen, zijn favoriete boekjes die op de kast staan en de gedragen slofjes op het plankje. Het mannetje is in alles nog zo’n mooi onderdeel van dit gezin.

Het was een week van foto’s kijken, van verhalen vertellen, van soms juist even geen verhalen willen vertellen. Een week waarin ik zelf ook meerdere keren mijn tranen weg heb moeten slikken, ontroerd door hoe dit gezin met verlies en nieuw leven omging. Het enigste dat ik voor hun kon doen in deze week was er domweg te zijn, er zijn en herinneringen ophalen maar ook herinneringen creëren.

Sommige gezinnen sluit je in je hoofd nooit af, die blijven je voor eeuwig en altijd bij. Heel soms nog even contact hebben is dan voor beide partijen heel fijn. Op de dag dat de kleine man 4 jaar geworden zou zijn app ik de kraamvrouw om even te laten weten dat ik aan ze denk. Ik krijg een super mooie foto terug van de baby die bij papa op schoot zit en het geboorte-truitje van grote broer aan heeft, vandaag mag dat. Vandaag mag dat appt ze terug. Wat een liefde en respect voor dit gezin.